Eline in Engeland

Sinds augustus 2001 wonen wij, een jong stel met 4 kinderen in het United Kingdom, in Engeland om precies te zijn. Mijn man heeft een baan gekregen bij een klein farmaceutisch bedrijfje dat op een Universiteitsterrein staat. Wij wonen ook op het Universiteitsterrein en het is er adembenemend mooi. Het dorpje waar de Universiteit naar vernoemd is bestaat uit een halve koe en een paardenkop. Het is een erg geliefd dorp uit de wijde omgeving en om er een huis te bemachtigen moet je veel geduld hebben en diep in de buidel tasten. Het dorpje Keele geheten bevat een schooltje. Het is de grote van een dorpsschool in Nederland, maar kinderen uit de wijde omgeving proberen op deze school een plaatsje te bemachtigen omdat de school heel goed aangeschreven staat in de omgeving en in de jaarlijkse “schoolkeuring”. Daarnaast is het gebruikelijk dat kinderen die op deze school hebben gezeten naar een dichtbij gelegen High school kunnen gaan en ook deze high school staat kwalitatief goed aangeschreven. Het kiezen van deze school is op aanraden van anderen gebeurd en we wonen op loopafstand van het schooltje. Daarnaast zijn we zelf christen en er werd onderwijs gegeven met een christelijke grondslag, dus al met al reden genoeg om te besluiten: we gaan ze op deze school doen. De eerste kennismaking met deze school zal ik nooit vergeten. Het was de dag voordat het hele schoolseizoen zou gaan starten. Alle leerkrachten hadden vergadering en ik had gebeld met het schoolhoofd of de jongens kennis mochten maken met hun leerkracht en de school. Geen probleem. Nou de ontvangst was uitermate amateuristisch en ik was overrompeld door de kneuterigheid van de aanpak van de leerkrachten. Schuchter werden we de school rond geleid en de leerkrachten waren zo’n situatie kennelijk ook niet gewend. Wat me nog meer opviel was de vraag die meteen aan mij gesteld werd, hoe lang we van plan waren te blijven, nou Hans had een vast contract getekend dus het zou voor heel lang kunnen zijn. Deze school had en heeft heel veel ervaring met studenten AIO’s en postdocposities die maar voor kortere tijd een contract hebben bij de Universiteit. Maar ook en dat was voor ons belangrijk met veel nationaliteiten. Het was wel duidelijk dat deze school ervaring had met het engels aanleren aan Chinezen, Japanners Afrikanen en allerlei nationaliteiten, je kon zo gek niet bedenken. Dat zou wel perspectief geven voor onze “oer”Hollandse jongens. De volgende dag was het geen nieuwsgierige blik meer werpen in de school. Het echte werk moest beginnen. Rugzak op de rug met de eigen lunch mee en ze zouden meteen een hele dag op school blijven. Want alle kinderen van de school bleven op school lunchen, de meeste zelfs een warme maaltijd. In het midden van de school was een grote keuken gebouwd zodat er de nodige maaltijden konden worden bereid. Ik had het met mijn jongens te doen. Je kan ze zo goed mogelijk voorbereiden op het niet begrijpen van een taal, maar hoe het aan de lijve ondervinden is, dat kan je niet doen voor ze. Je kan je voorstellen dat het moeilijke weken zijn geweest voor ze. De oudste kon al lezen en de jongste net 5 werd geacht te kunnen lezen. Nou dat doen ze in Nederland dus niet. Hij had dus een grote inhaalslag te maken. Hij moest de taal leren en leren lezen schrijven rekenen. Maar volgens de leerkrachten zou het allemaal wel goed komen. Ik heb mijn twijfels gehad. Huilend moest ik Aron van 5 enkele dagen de school in laten trekken door een leerkracht en dan verfoei je het feit dat je man in “het buitenland” is gaan werken. Ondanks zijn smeekbeden om hem weer mee te nemen naar huis heb ik nooit aan dat soort verzoeken meegedaan evenzo het feit dat ik heb gedaan alsof het heel gewoon was om over te blijven op school. Nu weten ze niet beter. Ze gaan elke dag redelijk monter met de rugzak op naar school, zelfs de woensdagmiddag en er is nooit geklaagd Na zo’n vier weken was het grootste leed geleden gelukkig. Ze gingen de taal beheersen en kregen vriendjes.. Ze draaiden gewoon mee met het schoolprogramma. Ze vonden de Engelse school veel leuker dan de Nederlandse en daar waren wij, mijn man en ik erg blij om. Eerlijk gezegd heeft het knullige begin geen goede indruk gegeven van de professionaliteit van de leerkrachten. De sfeer op de school en de kwaliteit. De oudste zoon deed in maart 2002 “gewoon” mee met de SAT test dat is een soort CITO toets die aan het eind van de onderbouw wordt gehouden en zijn resultaten waren verbluffend. Zelfs op het engels dat hij net een half jaar sprak scoorde hij goed. Wat een verschil met Nederland: elke dag ging hij met plezier naar school. In Nederland had hij het laatste half jaar alleen maar gezegd ik haat school en ik ga niet Het fantastische van deze school is dat er op 4 verschillende niveaus les wordt gegeven aan de kinderen. Waar ze op dat moment aan toe zijn dat wordt aan het kind aangeboden. Het wordt leuk gebracht, wordt veel spelenderwijs aangeleerd. Zodoende bevalt het ons goed dit Engelse onderwijs. In Nederland wordt er veel meer klassikaal les gegeven. Als kinderen niet mee kunnen komen, wordt er aan remedial teaching gedaan, maar als een kind voor is op de lesstof moet er veel gevraagd en gesproken worden wil het kind extra leerstof aangeboden krijgen. Natuurlijk zit er aan deze positieve scholing ook een negatieve zijde. De kinderen zelfs van 4 jaar af krijgen elke dag een leesboek mee naar huis, dat verplicht gelezen moet worden en ze krijgen elke week woordjes op om te leren en Leon die van net 8 krijgt echt opdrachten mee. Ik zit dus regelmatig ’s middags huiswerk te maken met de kinderen en daar baal ik wel van! Ik vind dat als ze uit school komen, ze gewoon moeten kunnen spelen. Daarnaast hebben ze de woensdag middag ook al niet vrij en dan kan er dus ook niet gespeeld worden. Maar goed je kan niet alles hebben in het leven... Daarnaast zie je wel Amerikaanse toestanden overwaaien naar Engeland. We moeten altijd eerst goedkeuring geven, schriftelijk, als ze een schoolreisje hebben of ze mee mogen. Als ze op de speeltoestellen buiten gaan spelen. Er mogen niet ongevraagd foto’s in de klas gemaakt worden, anders maken ouders bezwaren en ga zo maar door. De school dekt zichzelf in om niet voor het gerecht gedaagd te worden en dat is wel begrijpelijk, wat ik niet begrijp is de ziekelijke angst van ouders die bang zijn dat hun kinderen worden gekidnapt ofzo. Al met al moet ik zeggen dat deze ervaring het wonen in Engeland en het gaan naar een Engelse school over het algemeen niet een negatieve is geweest. “Gelukkig” heeft mijn man een baan in Basel gekregen en aangenomen en gaan we nu vergelijkbaar “waren” onderzoek doen met de Zwitserse scholen. We weten nu waar we op letten willen en wat we belangrijk vinden voor het onderwijs van onze kinderen.