Hilde in VS

In juli 2000 gaf ik mijn job als lesgever in een bank op om manlief naar het buitenland (Engeland) te volgen. In diezelfde periode werd ons eerste adoptiezoontje Ralph, toegewezen. Het eerste jaar in het buitenland was fantastisch : Ralph was een gemakkelijke baby en alles was nieuw. Er viel van alles te ontdekken in de pittoreske Engelse dorpjes en Ralph genoot duidelijk van onze uitstapjes samen.

We reisden bovendien met ons drietjes regelmatig voor een lang weekend naar de familie in België. En elke maand ontvingen we bezoek van vrienden en familie die nieuwsgierig waren naar onze nieuwe stek in Manton (een piepklein dorpje tussen Peterborough and Leicester). Het expatleven beviel ons buitengewoon goed.

Tweede jaar in de Engeland

Het tweede jaar verminderden de reisjes naar België omdat het toch steeds weer een heel gezeul was met babyspullen en ook Roels job werd zwaarder vermits er belangrijke projecten waren binnengehaald. Ook de vrienden en familie kwamen minder op bezoek, ze hadden het allemaal nu wel gezien…

Derde jaar in de Engeland

Het derde jaar kwam Madu, ons tweede adoptiezoontje, erbij. Ralph was toen tweeenhalf en beleefde de ‘puberteit der kleuters’. Hij was zeer actief en ondernemend geworden, ik moest ogen op mijn rug hebben om hem te behoeden voor zijn roekeloos geweld. Zijn broertje was zijn nieuw speelkameraadje geworden, maar dat gehuil vond hij maar niets. Ja, Madu was dan ook wat men noemt ‘een huilbaby’. Hij huilde dag en nacht. Hij had namelijk heel wat medische probleempjes. Het begon al toen we pas met hem in Engeland toekwamen. Hij had blaasjes over zijn hele lijfje en omdat de Engelse artsen hier geen raad mee wisten, behandelden ze hem voor schurft (omdat hij uit een weeshuis kwam). Het is algemeen geweten dat de medische sector in Engeland niet veel soeps is, maar wat we ginds hebben meegemaakt, daar kunnen we boeken over neerschrijven.

Toen we na anderhalve maand behandelen geen verbetering zagen, reisden we naar België. We kregen ginds te horen dat hij geen schurft maar impetigo had. Een week later was alles verdwenen. Maar de winter stond voor de deur en vermits hij vrij zwak was, sukkelde hij van de ene bronchitis in de andere, van de ene oorsteking in de andere. Na 7 oorontstekingen en ongeveer evenveel bronchitis, had ik het wel gehad! Ik sliep niet meer, liep hele dagen als een zombie door het huis, en vroeg me af waaraan ik toch begonnen was.

Ik begon mijn plaatselijke arts te bespelen om buisjes bij Madu te laten zetten. Wekenlang heb ik discussies met hem gevoerd, maar hij wilde er niets van weten en stuurde me telkens wandelen. Geen buisjes voor de leeftijd van 3 jaar. Neen, nog zo’n jaar kon ik niet meer aan… Opnieuw reisden we naar België en zonder enig probleem lieten we hem ginds opereren. De beste beslissing die we ooit genomen hebben : sinds die dag zagen we Madu veranderen en het ventje bloeide eindelijk open…

Voorstel om naar Amerika te verhuizen

Na bijna vier jaar in Engeland te hebben gewoond, werd aan Roel voorgesteld om in Amerika wat zaken op orde te stellen. Dat impliceerde natuurlijk een verhuizing. Daar hebben we echt lang over gediscussieerd. Vermits mijn ervaring met de medische sector in Engeland stroef was verlopen, had ik heel wat bedenkingen om met ons hebben en houden naar ginds te verhuizen. Wat als het ginds evenzeer van dat zou worden? Dan ‘vlieg’ je niet zomaar eventjes heen en terug naar België. En moesten we de familie dan nog meer missen? Ik zag het toen eigenlijk niet goed zitten wat ik in Amerika zou aanvangen. Ik wilde opnieuw aan het werk…

Vakantie in Missouri

We besloten toen een weekje met ons tweetjes naar Missouri op ‘vakantie’ te komen. De kindjes werden voor het eerst een week bij oma achtergelaten en we vlogen richting St.Louis. Het werd een heerlijke vakantie. De zon scheen, we genoten van elkaars gezelschap, de malls, de avondjes uit (o.a in een echte bluesbar) en we gingen ‘gewoon’ eens rondneuzen op de huizenmarkt. Na een paar huizen te hebben bezocht, werden we op slag verliefd op het huis waar we nu wonen… Het kan verkeren, niet?

Een warm welkom

En we hebben het ons nog geen minuut beklaagd. Vanaf de eerste dag voelde ik dat het goed zat. De mensen hier in de straat verwelkomden ons met een bloemetje, koekjes of een kaartje. En na een weekje werden we al uitgenodigd voor een BBQ. En zo rolden we van het ene feestje in het andere en na enkele weken hielden ook wij een ‘open house’. De buren zijn ondertussen allemaal vrienden geworden, waar we echt bij terecht kunnen als we ze nodig hebben. En dat is ook af en toe het geval : Roel reist wekelijks, dus sta ik er meestal alleen voor. En het valt al wel eens voor dat ik niet tijdig aan de schoolbus geraak of dat ik mijn buurvrouw vraag om even op de kinderen te passen terwijl ik iets dringend in orde moet brengen. Het doet deugd om te weten dat dit kan, want de familie is nu eenmaal heel ver weg…

Het dagelijks leven

Ondertussen gaat Ralph (7) naar school en is Madu (bijna 5) in ‘daycare’. Dat laat me toe om tijdens de dag de handen vrij te hebben en het huishouden te runnen. ’s Avonds ben ik er dan ook helemaal voor de kinderen en eenmaal ze in hun bedje liggen, heb ik wat tijd voor mezelf (of als Roel thuis is : voor ons beidjes). Ook in het weekend hebben we de ongelooflijke luxe om als gezin iets te kunnen ondernemen omdat de huishoudelijke taken tijdens de week worden afgewerkt… Ook al reist Roel ontzettend veel, in het weekend is hij altijd thuis en is hij er ook helemaal (er wordt geen werk naar huis gebracht). We zien elkaar niet dikwijls, maar hebben toch heel wat ‘quality time’ samen.

Contacten met familie

Wat de familie betreft : we vliegen één keer per jaar naar België en één keer per jaar komen familie en/of vrienden naar hier. Dan is het altijd feest. Je ziet elkaar dus veel minder, maar wel telkens voor een langere periode. Dat maakt de band veel hechter. En de communicatiemiddelen van tegenwoordig zijn ook geen dure aangelegenheid meer. Telefoon, e-mail, Hilde in de Verenigde staten ( het zijn allemaal goedkope manieren om in contact te blijven met elkaar.

Het leven als thuisblijfmoeder is en blijft wel een uitdaging, hoor! Maar het helpt als je leuke buren hebt, voldoende vrije tijd, een begrijpende echtgenoot, een portie humor en op veel goed weer kan rekenen… Dat komt er gelukkig aan. De winter was lang, dit jaar, maar vanaf april hebben we hier 7 maanden zon! Dan kunnen de kinderen weer buiten hun energie ventileren. Laat ze dan maar roepen, rennen, klimmen, sporten en zelfs ruzie maken. Dit thuisblijfmoedertje kan het dan niet meer deren…

Met vriendelijke groeten,

Hilde