Mary Ann VS en Nederland

How do I begin ?

“A journey of a thousand miles begins...” well you know…

Ik ben Mary-Ann, 36 jaar en moeder van twee kinderen, twee jongens, Erben van 7 en Jesper van bijna 4. En gelukkig getrouwd sinds 1997 met Ivo, een beroepsmilitair bij het Korps Mariniers. Maar Ivo en ik... we go way back...

Sinds de zomer van 2000 ben ik een 'stay –at- home mom'

Daarvoor heb ik de MDGO gedaan voor dames en heren, een vakopleiding in het kappersbedrijf en toen ik daar eenmaal werkzaam in was, ben ik in de avonduren de STIVAS opleiding voor Schoonheidsverzorging gaan volgen. Ik ben met het kappersvak gestopt en ben als Schoonheidsspecialiste aan de slag gegaan. Met heel veel plezier heb ik daar een aantal jaren in gewerkt.

Toen kwam ook de kinderwens en het verlangen om dan ook meer tijd samen door te brengen als gezin. Dus zijn we verhuisd, zodat als mijn man in Nederland was, hij dan ook gewoon elke avond naar huis kon komen. Ik raakte snel zwanger, en heb de twee sollicitaties die toen had lopen afgezegd. Tot op heden heb ik daar nog geen seconde spijt van gehad. Na 3 jaar kwam de tweede, en we wisten toen al dat we in 2004 naar Amerika zouden gaan. Voor twee jaar.... dan zou Erben 4 jaar zijn en Jesper net 1 jaar, op het moment dat we zouden emigreren.

Mijn man is beroepsmilitair

Mijn man is dus beroepsmilitair en kan niet alleen uitgezonden worden voor missies maar ook voor een uitwisselingsprogramma. Het was altijd onze wens om naar Amerika te gaan, en waren dolblij dat we die stap inderdaad konden maken. We zijn er vrij blanco naartoe gegaan en hebben het allemaal over ons heen laten komen. Ik wist al dat ik daar niet mocht werken, maar aangezien ik toch geen “betaalde” baan had hier, was dat geen probleem. Ik kon er op die manier ook gewoon zijn voor de jongens. De ervaring leert dat mensen al snel denken dat je je daar dan verveelt, en dat je in een gat valt.

Wonen op een militaire basis

Dat was bij ons niet het geval. We woonden op een militaire basis, die van alle gemakken voorzien is en zo groot als de provincie Utrecht. De behuizing is prima en we werden met open armen ontvangen. Het is er erg op gezinnen gericht en aangezien de kinderen ook naar school gingen had ik vrij snel contact met andere moeders. Erben heeft daar groep 1 (pre school)‎ en groep 2 (kindergarten)‎ gedaan. En dat is heel goed bevallen. Jesper bracht ik twee dagdelen per week naar hetzelfde gebouw want daar was een soort dagverblijf speciaal voor de twee en voor de driejarigen.

Mijn dagelijks leven in Amerika

Mijn dagelijks leven zag en ziet er niet echt verschillend uit met hoe ik nu leef, je leeft alleen in een compleet andere omgeving. Ik had wel veel tijd met het gezin en met de kinderen.. De buurt was ook heerlijk. Als je wilt heb je vrij snel contact met mensen.

Er waren ook wel mommy groups, maar ik had al zo’n sociaal leven om me heen dat ik daar nooit naartoe gegaan ben. Ik had met een aantal vriendinnen vaste playdates, en als moeders bleven we daar gewoon bij. Wij hadden dus onze eigen mommy group gecreëerd. De kinderen speelden, en wij dronken koffie.

Het merendeel van de moeders daar is ook een stay- at-home mom. Militaire vrouwen verhuizen ook vaak om de twee jaar, dus willen ook niet altijd iets opbouwen om het vervolgens weer op te zeggen. Daarbij zijn de mannen vaak voor lange tijd weg, en staan ze er veel alleen voor.

Maar doordat ik met veel vrouwen heb gesproken, veel bladen heb gelezen (zoals Parents, dat is een soort ouders van nu)‎ merk je dat we met dezelfde vooroordelen te kampen hebben als hier in Nederland. De vrouwen waar ik mee omging, waren allemaal erg blij met de keuze die ze gemaakt hadden om fulltime mom te zijn.

Ik mis Amerika

Wat ik uit Nederland miste was eigenlijk weinig, we hadden onze eigen spullen in huis, en door email, en telefoon en post blijft je familie en vrienden toch dicht bij je. En de 2 jaar waren dan ook helaas zo om. Daarentegen kan ik nu echt heimwee hebben naar Amerika, de rust en de vrijheid en vooral de ruimte mis ik. Zelfs het militaire leven mis ik zeker. Het was voor ons gezin echt een gevoel van thuiskomen. Alle vrouwen zitten in hetzelfde schuitje. Ook de kinderen op school maken hetzelfde door, hun papa (of mama)‎ is beroepsmilitair.

Hier op school zijn de kinderen voor zover ik weet de enige die een papa hebben, die met regelmaat oefeningen heeft in het buitenland. Het leven daar is ons goed bevallen. Wat ons doen heeft besluiten, dat als we de kans ooit krijgen , dat we dan weer gaan. De ervaring is zo de moeite waard. Het leven in Nederland is drukker, gehaaster, en de agenda is zo vol. Dat komt ook omdat we hier al een sociaal leven hadden, en dat pik je weer op als je terugkomt.

Mijn leven nu weer in Nederland

We wonen nu ook weer in een heerlijke wijk, een kindvriendelijke wijk, vlakbij school. En ook kan Ivo als hij in Nederland is, gewoon lekker elke avond thuiszijn.

Doordat Ivo veel weg is, wil ik graag een stabiel thuisfront creëren voor de kinderen. Ik verveel me niet, voor mijn gevoel heb ik nu de leukste baan tot nu toe. Zeker nu ze de schoolleeftijd hebben, wil ik er ook zijn in de schoolvakanties, en in geval van ziektes. Ik wil dat ze bij een vriendje kunnen spelen, of dat dat vriendje hier kan spelen. Ook wil ik dat ze kunnen sporten, en ze zijn nu nog te klein om daar zelfstandig naar toe te gaan.

Ik heb ook niet het gevoel dat ik stilsta, maar dat ik me zeker ontwikkel, maar meer op een persoonlijke manier. Ik heb ook niet het gevoel dat er iets ontbreekt in mijn leven, daarbij voelt het ook niet als een opgave. Het gevoel dat ik vrij en blij kan zijn waar ik wil vind ik heerlijk. Doordat het thuis allemaal doordraait, kan mijn man ook goed functioneren op zijn werk, ook tijdens vredesmissies, als hij voor langere tijd weg is.

Ik wil mijn kinderen graag leren kennen, en om dat te realiseren, zal ik toch tijd met ze door moeten brengen...

Op mijn koelkast hangt een magneet waar op staat:

'Een niet werkende moeder bestaat niet' ...and so it is.

Met vriendelijke groet,

Mary-Ann Moerman