 |
| Frederique in Split (Kroatië) |
Dat ondervond Frederique aan den lijve. Ze emigreerde met man en drie kinderen naar Frankrijk, en daarna volgde nog een half jaar in Kroatië.
Maar inmiddels is ze weer terug in Nederland. Als alleenstaande moeder in Den Haag.
Over Frederique
Voor de emigratie werkte Frederique elf jaar lang als freelance modestyliste gewerkt. Tegenwoordig werkt ze als tekstschrijver. Daarnaast schrijft ze samen met haar dertienjarige dochter een blog op http://www.srsck.com.
Dit is haar verhaal.
Wanneer had je emigratieplannen?
De eerste keer dat ik wilde emigreren was in mijn studententijd. Ik heb toentertijd ook twee jaar in Frankrijk gestudeerd.
Daarna, toen ik terug was in Amsterdam, ging alles vrij snel: een baan waar ik van hield, een huwelijk, mijn eerste kind en een koophuis. Ik dacht niet meer aan emigreren.
Tot 2007. Na de geboorte van mijn derde kind begon het weer te kriebelen. Ik wilde de kinderen iets anders bieden. Meer natuur, meer buitenleven, meer zon :)
Hoe bereidde je je voor?
Ik wist dat ik wilde emigreren, maar ik wist niet zo goed waarheen. Mijn toenmalige man en ik besloten daarom om er in 2008/2009 een jaartje tussenuit te gaan. Bepaalde landen wat beter te leren kennen. De kinderen waren nog klein. Het leek ons een ideaal moment voor onze 'zoektocht'. Een klein jaar reden we rond door Europa en het Midden Oosten.
Hoeveel tijd zat er tussen het idee om te emigreren en het moment dat je vertrok uit Nederland?
Tussen het moment dat ik ging zitten en tegen mijn toenmalige man zei: 'Zullen we gewoon weggaan? Weg uit Nederland?' en het moment dat we gingen zat 3 maanden.
Doordat ons huis tien keer sneller werd verkocht dan verwacht was onze voorbereiding niet optimaal! Binnen twee weken waren we het al kwijt. We vertrokken in een chaotische periode. Ik heb eigenlijk alleen de scholing van de kinderen en de ziekteverzekering geregeld. De rest heb ik achteraf pas gedaan, toen we al in Frankrijk waren.
Waarom emigreerde je?
Mijn voornaamste reden om te vertrekken waren mijn kinderen. Ik dacht dat het beter voor ze zou zijn. Dat ik ze op een andere plek een mooiere toekomst kon bieden.
Andere overwegingen om te emigreren waren:
- Ik verlangde naar ruimte en een buitenleven, in plaats van iedereen in zijn of haar eigen kleine luciferdoosje binnen.
- De drukte en onveilige sfeer. Nou woonden we ook wel midden in het uitgaanscentrum van Amsterdam boven een restaurant en tegenover een discotheek.
- Het haast/stress/veel-werk-uren-klimaat waar we in vastzaten .
- De vierde reden was een hele slechte reden... Mijn toenmalige man en ik waren namelijk op dat moment niet gelukkig. En ik dacht dat een nieuw begin in een nieuwe omgeving wel even de hele boel zou oplossen. Think again!
Waarom juist naar Frankrijk en Kroatië?
Mijn hart wilde naar Kroatië, maar mijn verstand zei Frankrijk. Frankrijk kende ik al, en ik spreek de taal vloeiend. Mijn ex-man spreekt ook best goed Frans, en de kinderen zouden het makkelijker leren dan Kroatisch dachten we. Bovendien wisten we hoe hoog de werkeloosheid in Kroatië was. Dus alles bij elkaar leek Frankrijk verstandiger en makkelijker. Daarnaast is er gewoon zo'n romantisch beeld van Frankrijk, vooral dat stukje, lavendelvelden, verse stokbrood, iedereen blij, einde problemen, zoiets :)
Uiteindelijk werden het beide landen. We hebben eerst 1 jaar in Zuid-Frankrijk gewoond en daarna nog 6 maanden in Kroatië.
Hoe woonde je daar?
Zoals gezegd werd ons huis in Amsterdam veel sneller verkocht dan verwacht. Binnen twee weken! We huurden daarom vanuit Nederland een vakantiewoning voor twee weken, in een dorp waar we nooit geweest waren, maar wel in de regio die we kenden en wilden. Dat gaf ons de tijd om ter plekke alles te regelen.
We vonden daar een huurhuisje in het dorp. Een klein huisje met een kleine tuin op loopafstand van de dorpsschool. Het was niets bijzonders, maar wel precies wat we in gedachte hadden. In Kroatië woonden we in een appartement zonder buitenruimte. Het lag in het centrum van Split, en op drie stapjes lopen van zee. Split kende ik goed.
Hoe was de overgang Nederland -Frankrijk?
De overgang naar Frankrijk was voor mij heel fijn. De kinderen leerden de taal snel, maakten snel vriendjes en speelden veel buiten. We leefden veel dichterbij de natuur dan in Nederland. Dat had zeker zijn charme.
Mijn levenstempo werd rustiger. In Amsterdam holde ik constant van hot naar her. In Frankrijk leefden de mensen in een ander tempo. Heerlijk. Als ik zo terugkijk was de overgang voor ons gezin niet moeilijk. Het verliep natuurlijk, alles was nog mooi, we kregen een warm welkom van de mensen in het dorp. Het voelde als een perfect nieuw begin.
 |
| Van Frankrijk naar Split |
De overgang naar Kroatië een jaar later verliep eigenlijk ook prima. Ik denk dat het begin overal fijn voelt omdat je ervoor gekozen hebt en ervoor gaat op dat moment. De administratie en instanties in Kroatië daarentegen waren echt hel op aarde.
Was het moeilijk/makkelijk om te integreren?
In Frankrijk was integreren makkelijk. De combinatie van de kinderen die taal snel oppikten en dat ze op een Franse school zaten zorgde ervoor we snel andere ouders leerden kennen. Bovendien was het een klein dorpje: slechts 1000 inwoners. Dus als je er eenmaal doorheen komt dan hoor je er ook echt meteen helemaal bij.
Integreren in Kroatië is lastiger
In Kroatië was het veel moeilijker integreren. Dat is in de zes maanden dat we er woonden niet echt gelukt. De taal vonden we moeilijk, en we woonden in een grote stad dus het contact was minder snel gelegd. Bovendien zaten de kinderen niet op een Kroatische school.
Toch was het contact wel gelegd na een tijdje. De mensen daar vonden het echt leuk als ze merkten dat we bezig waren met de taal leren.
Hoe vond je het leven daar?
Heerlijk. In Frankrijk genoot ik er van dat ik zo dichtbij de natuur stond. De ene week was alles rood, overal klaproos velden, de andere week was alles geel. Klaprozen hadden plaatsgemaakt voor zonnebloemvelden. Vervolgens stond overal kersenbloesem in bloei. De kinderen plukten kersen onderweg naar school. Heel fijn.
Ik miste de geneugten van de stad in Frankrijk
Wat mij wel zwaar viel na een tijd was hoe klein het was. Als je naar een museum wilde of naar de film, zoiets, dan moest je minstens 25 kilometer rijden. Hetzelfde gold voor een ziekenhuisbezoek of een wat groter supermarkt. Iedereen deed daar alles met de auto. Voor iemand die gewend is aan het enorme aanbod in Amsterdam en die nog geen vijf minuten hoeft te lopen voor wat dan ook, was dat echt even wennen. Of beter gezegd, het wende niet.
Kroatië was mijn droom
Kroatië daarentegen was mijn droom. We woonden in Split. Een stad met de voordelen maar niet de nadelen van een stad, omdat het een klein stadje is. Bovendien lag het aan zee. Elke ochtend begon mijn dag met zicht op een heldere blauwe zee. Ik denk dat er niets mooiers bestaat.
Hoe zag een typische week daarginds er uit voor jou?
Net als in Nederland gingen de kinderen naar school en werd er gewerkt. Maar de omstandigheden waren anders. Ik werd zowel in Frankrijk als in Kroatië bijvoorbeeld vroeg wakker, uit mezelf. De zon scheen, de lucht was blauw en ik had energie.
Ons ritme in Frankrijk
In Frankrijk hadden de kinderen weliswaar veel langer school maar ze aten ook veel later en bleven langer op. Het ritme was echt anders.
Ons ritme in Kroatië
In Kroatië kregen de kinderen particulier les van een Franse juf dus dat verliep anders.
- 's Ochtends kregen ze twee uur les van mij
- Pauze
- Les van de juf.
- Om 14 uur klaar met school
- Lunch
- 16 uur naar het strand
Elke dag gingen we naar het strand, weer of geen weer. Het was meestal wel weer ;)
 |
| Elke dag naar het strand in Split |
Ah, de reden dat we terug zijn. Weet je nog dat ik bij de redenen van onze emigratie vertelde dat een van de redenen niet de goede was? Ons huwelijk ging niet goed. Wij hadden gehoopt dat de emigratie, het nieuwe begin, ons huwelijk zou redden. Niets bleek minder waar.
Onze verschillen werden alleen maar duidelijker, en uiteindelijk barstte de bom. Voor de kinderen besloten we om zo dicht mogelijk bij elkaar te blijven wonen. Dus niet de een in Nederland, en de ander in Kroatië.
Dat is de reden geweest dat we terugkwamen.
Hoe was het om weer terug te komen in Nederland? Hoe voelde dat?
Het voelde alsof we hadden gefaald. Voor de kinderen was het ook niet makkelijk. Terugkomen naar Nederland, een nieuwe school (want we vielen in een ander postcode gebied) en een scheiding. Ik kon moeilijk nieuw werk vinden, en we kregen moeilijk een woning.
We hadden ons huis verkocht, en ik had mijn sociale woning al veel eerder teruggegeven aan de gemeente toen we een huis kochten. Dus ik had 0 jaar woonduur, en kreeg daarom geen sociale woning.
Ook kon ik geen voorrang op de woningmarkt krijgen. Daarvoor moet je namelijk minstens twee jaar in de gemeente wonen. En wij waren net anderhalf jaar weggeweest.
Hoe lang duurde het om weer thuis te zijn in Nederland?
Om een lang verhaal kort te maken: ik had geen inkomen en geen huis meer, en kreeg geen hulp vanuit de gemeente. Binnen één schooljaar verhuisden we vier keer van tijdelijke woning naar tijdelijke woning. Aan het eind van het schooljaar verhuisden we van Amsterdam naar Den haag omdat het daar makkelijker was om een woning te vinden.
Mini emigratie: van Amsterdam naar Den Haag
Die verhuizing voelde als een mini emigratie! We kenden namelijk niemand in Den Haag, en de kinderen moesten weer naar een nieuwe school.
Maar inmiddels zijn de kinderen hier helemaal gelukkig. Ze zouden niet meer weg willen. Mijn dochter zei een paar weken terug:
'Mama we zochten toch naar de perfecte plek? Is dat uiteindelijk toch mooi gelukt he?'
Dat was een mooie troost dat ze dat zo ervaren had.
Zou je je emigratie achteraf anders aanpakken?
Ja en nee. Het was verstandiger geweest om niet te emigreren. Dan woonden we nu nog in ons huis in Amsterdam, en had ik nog een goede baan. Dan hadden we alle ellende van de moeilijke terugkeer niet gehad.
Aan de andere kant zou ik die ervaring voor geen geld willen missen. We hebben tijdens onze emigratie veel gezien, veel geleerd, veel mensen ontmoet en herinneringen opgebouwd die niemand ons meer afneemt.
Wat zou je mensen met emigratieplannen aanraden?
Als je huwelijk aan een zijden draadje hangt is het niet het beste idee om te gaan emigreren ;) En verder is de taal erg belangrijk. Begin alvast de taal te leren voordat je gaat emigreren.
Zou je ooit nog weer willen emigreren? Zo ja, waar naar toe?
Ja. Wanneer de kinderen op zichzelf gaan wonen, ga ik weer naar Kroatië :)
Wat heb je geleerd van je emigratie?
Als jij je openstelt en je verdiept in de taal en in de cultuur dan wordt je snel geaccepteerd. Emigreren is een verrijkende ervaring is, zowel voor jezelf als voor je kinderen. Mijn kinderen vonden het erg leuk om mee te maken. Mijn kleinste was zelfs al plannen aan het maken voor ons volgend land. Hij wilde naar Hong Kong emigreren :)
Wil je meer lezen van Frederique?
Bezoek dan haar blog!
Vond je dit een leuke post? Neem dan een gratis abonnement op Expat Mama's!
Geen opmerkingen
Een reactie posten