Emigreren naar Tanzania: het verhaal van Miranda en haar gezin

Miranda Bekkers (35) emigreerde tot twee keer toe met haar man naar Afrika. De tweede keer als gezin met kinderen.

Miranda studeerde toerisme en haar man Bas Tropische Landbouwkunde. Hun studies vormden een ideale combinatie voor een leven in het buitenland.

Dit is Miranda's verhaal!

Voor het eerst emigreren naar Afrika in 2005

Die kans kwam in 2005, toen Bas voor een Nederlands stekbedrijf in Oeganda kon gaan beginnen. Hoewel ik niet meer van Afrika had gezien dan Egypte hoefden we er niet lang over na te denken en gooiden het roer om. Ik vond vrij snel werk bij een safaribedrijf in Kampala waar ik het ook erg naar mijn zin had en mezelf kon ontplooien. Mede hierdoor hebben we bijna 7 jaar volop genoten van ons verblijf in Afrika.

Terug naar Nederland in 2012

In januari 2012 zijn we echter teruggekeerd naar Nederland. De relatief eenvoudige levensomstandigheden en de vele uren die mijn man maakte begonnen ons langzaam steeds meer tegen te staan en we waren toe aan een nieuwe uitdaging. Bas vond een andere baan, ik bleef werkzaam voor het Oegandese safaribedrijf en 11 maanden later werd ons zoontje Julian geboren (november 2012). We kochten een huis, namen een hond – kortom, we leken weer helemaal gesetteld te zijn. Maar het bleef kriebelen.

Terug naar Afrika in 2014

Geheel onverwacht kreeg mijn man een jaar later de kans om in Tanzania te gaan werken, als Managing Director van een (ander) stekbedrijf. De beslissing om naar het buitenland te vertrekken was ditmaal vele malen moeilijker. Maar we realiseerden ons ook dat het nú of nooit (meer) zou zijn. En dus keerden we in maart 2014 terug naar Afrika. Hetzelfde continent maar een ander land met een ander klimaat, landschap en taal. En dit keer niet met z’n tweetjes maar met een 1-jarig jongetje en 2-jarige hond.

Huurhuis in Arusha

De eerste 8 maanden hebben we in een huurhuis in Arusha gewoond. Dat is een wijk die populair is bij expats en de welgestelde Tanzanianen. Het was op korte afstand van alle voorzieningen die we ons maar konden wensen: supermarkten, restaurants, winkels, bioscoop, etc.

Woning op het bedrijf

Toch waren we blij toen we eind 2012 mochten verhuizen. We wonen nu op het bedrijf in een groot huis met een prachtige tuin met zwembad. Vanaf de veranda hebben we uitzicht op zowel de Kilimanjaro als Mount Meru.

We hebben alle ruimte voor onze dieren, inmiddels 3 honden en een paar kippen, en ook binnen het gezin heeft er zich een uitbreiding plaatsgevonden. Op 30 december 2015 is ons dochtertje Lisan geboren!

Overgang van Nederland naar Tanzania 

Hoewel wij dus aardig wisten wat we konden verwachten van een leven in Afrika, is een verhuizing met kind (en hond) een compleet ander verhaal. Opeens worden andere zaken belangrijk(er) zoals onderwijs, veiligheid en medische zorg. Gelukkig is alles vanaf het begin heel voorspoedig verlopen. Het is verbazingwekkend hoe snel en gemakkelijk Julian zich heeft aangepast. Het is duidelijk dat hij Tanzania meer als zijn thuis ziet dan Nederland.

Voor de bevalling terug naar Nederland

Voor de bevalling van onze dochter ben ik teruggegaan naar Nederland, waar ik samen met Julian 4 maanden ‘overwinterd’ heb. De medische situatie in Arusha is helaas niet van het niveau dat ik daar met een gerust hart de geboorte had afgewacht. En wat een timing: mijn man arriveerde op 30 december in de ochtend in Nederland (een week voor de uitgerekende datum) en dezelfde avond kwam Lisan ter wereld! Inmiddels zijn we al weer bijna 2 maanden terug in Tanzania en ook ons meisje past zich verrassend snel aan. Ze groeit hard, lijkt geen last te hebben van de warmte en ook het personeel is dol op haar.

Leven als vrouw/moeder in Tanzania 

Hoewel ik een geweldige baan had bij het safaribedrijf in Kampala, betekende onze verhuizing van Oeganda naar Nederland, en daarna naar Tanzania niet het einde van mijn carrière. Ik kon op afstand mijn werk blijven doen en regelmatig een reisje naar Oeganda was natuurlijk ook niet vervelend.

Nu onze tweede is geboren heb ik mijn werk echter tijdelijk op een lager pitje gezet. Ik heb hier niet de beschikking over een professionele kinderopvang of opa’s en oma’s in de buurt, en de zorg voor een paar maanden oude baby geef ik nog niet snel af aan een nanny. Vandaar dat ik nu dus optimaal kan genieten van de babytijd van onze jongste en de peuter(puber)tijd van de oudste. ☺


Uiteraard wil ik het werken wel weer oppakken zodra de rust weer een beetje is teruggekeerd en Lisan iets ouder is. Ik ben niet iemand die fulltime thuis kan zitten om voor de kinderen te zorgen en vind het belangrijk om voldoening op andere gebieden te behalen. Maar voorlopig heb ik nog even de tijd om me te oriënteren en te onderzoeken welke kansen er verder voor mij liggen.

Een dag uit mijn leven... 

Onze ochtend begint meestal rond half 7. Omdat het kantoor van Bas op 10 minuten lopen (of 2 minuten per quadbike) ligt, is hij zo op het werk. Ik zorg ondertussen voor de twee kinderen en het ontbijt, voordat we om 07.45 uur richting school vertrekken. Julian gaat drie ochtenden in de week naar een internationale school, die zich op zo’n 20 minuten rijden bevindt. Voor Tanzaniaanse begrippen behoorlijk dichtbij. 


Eenmaal thuis ben ik hoofdzakelijk met Lisan bezig en probeer tussendoor wat tijd voor mezelf vrij te maken. Rond 12.00 uur stap ik al weer in de auto om Julian op te gaan halen en ben dan mooi voor lunchtijd weer terug. Bas komt elke dag thuis lunchen wat toch wel een heel groot pluspunt is van het wonen op het bedrijf. Overigens lunchen we nog altijd op de oerHollandse manier, met een boterham met (als het even kan Nederlandse) kaas!


’s Middags ben ik er voor de kinderen, speel ik met hen beiden en gaan we met de honden wandelen. Daarna wordt er gekookt, gegeten. Vanaf 19.30-20.00 uur, wanneer beide kinderen liggen te slapen, is er rust. En even genieten van de Nederlandse tv, ofwel via BVN of via een apparaatje dat we in Nederland hebben staan en waardoor we via internet alle zenders aan kunnen.

Hoewel Bas de zaterdagochtend ook werkt, gaan we er regelmatig op uit. Wekelijks lunchen we uitgebreid bij één van de mooie lodges in de omgeving en soms gaan we zelfs een weekendje weg naar een wildpark. Er liggen verschillende prachtige nationale parken op maximaal twee uur rijden, dus daar profiteren we graag van. Het is prachtig om te zien dat Julian al net zo gek is op dieren en de natuur als zijn ouders. En zelfs een baby houdt ons niet tegen; Lisan is met 2,5 maand al op safari geweest!

Opvang regelen & parttime werken 

Er zijn verschillende internationale scholen in en rondom Arusha. Die zijn over het algemeen toegankelijk voor kinderen vanaf 2 jaar. De opbouw is als volgt:

• Ze beginnen in de ‘Pre-Nursery’
• Dan volgt Nursery
• Pre-School
• Reception Class: vanaf 4-5 jaar.

Dit is volgens mij vergelijkbaar met groep 1 van de basisschool. Julian zit momenteel in de Nursery. Zijn lessen beginnen om 08.15 uur en eindigen om 12.30 uur. Hij zou vaker dan drie keer per week mogen, maar ik merk dat het op school zitten toch best intensief is voor hem. En hij speelt ook net zo graag thuis.

Geen kinderopvang voor de kleintjes

Een kinderopvang voor de hele jonge kinderen is hier dus niet, dus Lisan blijft voorlopig nog thuis. Vooralsnog zijn we meer dan tevreden over de school. Het terrein is groots opgezet, met veel ruimte om te spelen en sporten. Alle klassen worden geleid door Engelse of Amerikaanse docenten, en ook buiten de lessen worden er veel (sport)activiteiten georganiseerd.

In uniform naar school

Vanaf de Reception Class, over ruim een jaar dus, zal Julian vijf keer in de week hele dagen naar school moeten. Hij zal dan ook een uniform moeten dragen i.v.m. het Britse systeem dat op deze scholen wordt gehanteerd. Hoewel dit in Nederland al lang niet meer gebruikelijk is, heb ik er geen problemen mee. Bovendien zijn de klassen al zo divers; Julian heeft klasgenootjes uit India, Verenigd Koninkrijk, Duitsland, Amerika, etc. Het internationale karakter van de school blijft dus overduidelijk aanwezig.

Personeel in huis

Zoals in veel andere landen is het in Tanzania gebruikelijk om personeel in huis te hebben. Ook wij hebben een nanny (“dada”) in dienst. Ze helpt ook in het huishouden. Ze kan het goed vinden met Julian en is dol op Lisan. Toch was het voor mij in het begin, en nog steeds eerlijk gezegd, erg wennen om Lisan tijdelijk uit handen te geven. Omdat ik vóór mijn zwangerschapsverlof vanuit thuis werkte, was ik erg flexibel met de werktijden. Ik kon daardoor Julian zelf naar school brengen en ophalen. Tijdens zijn afwezigheid kon ik ongestoord werken en vervolgens nog een paar uur in de middag, wanneer de nanny hem bezig hield.

Kinderen leren snel de taal

Het is opmerkelijk om te zien hoe kinderen, naast het leven in een compleet ander land, ook probleemloos op een andere taal overschakelen. Julian sprak met 1,5 jaar al een aardig woordje Nederlands maar hij heeft razendsnel het Engels opgepikt. Zijn kennis van Swahili, evenals die van ons, blijft helaas beperkt ondanks dat de nanny zoveel mogelijk Swahili tegen hem spreekt.

Smart phones

Het blijft een prachtig beeld: een Maasai herder, in kleurige traditionele doeken gekleed, lopend tussen zijn koeien en geiten... met een mobieltje! Hoe arm de mensen ook zijn, een mobiele telefoon lijkt hier één van de eerste levensbehoeften. Overigens zijn de mobiele netwerken hier prima en is Oost-Afrika zelfs een stapje verder dan Nederland (of lig ik inmiddels achter?) op het gebied van telefonie en betalingen: het is hier heel eenvoudig om geld via je mobiel te sturen.

Opvoeden in Tanzania

Mijn beeld wat de opvoeding betreft, is niet veel veranderd. Hoewel sommige kinderen heel beschermd worden opgevoed, zijn wij hier altijd behoorlijk vrij in geweest. Een kind moet kunnen spelen, vies worden, vallen en weer opstaan. Vandaar dat elke dag een bad voor Julian meer een noodzaak is dan een luxe. ☺ 


Qua beleefdheid maakt de Engelse taal het erg eenvoudig voor ons, aangezien je iedereen met 'you' aanspreekt. Waar we overigens wel waakzaam voor zijn is dat de kinderen niet te verwend worden door de nanny.

Zij durft nu eenmaal minder goed nee te zeggen en ruimt zonder klagen hun speelgoed op. We willen daarom de kinderen bewust meegeven dat ze iedereen met evenveel respect moeten behandelen en proberen tegelijkertijd onze nanny duidelijk te maken dat ze soms wat strenger mag optreden.

Zwemles in Tanzania

Hoewel de school over een zwembad beschikt, en wij er zelf in de tuin ook één hebben, betwijfel ik of er vanuit de internationale school zwemlessen worden aangeboden. Ik heb me er nog niet in verdiept, maar vermoed dat we een privé zwemleraar zullen moeten aanstellen. Daarnaast proberen we de kinderen uiteraard zelf zoveel mogelijk bij te brengen. Om alle risico’s uit te sluiten hebben we overigens zodra we op de farm kwamen wonen een hek om het zwembad laten zetten.

Kinderfeestjes in Tanzania

Met kinderfeestjes heb ik hier nog weinig ervaring.  Julian’s verjaardag hebben we tot nu nog beide keren in Nederland gevierd.

Tanzania vergeleken met Nederland 

Het leven in Tanzania is compleet anders dan in Nederland. En beide landen hebben hun voor- en nadelen.

De grote pluspunten van Tanzania zijn natuurlijk het klimaat – al kan het hier in juli en augustus ook best koud worden! – de prachtige natuur en het rijke dierenleven. De mensen zijn erg vriendelijk en waarderen het enorm als je je best doet om een woordje Swahili te spreken. Ook het feit dat het leven zich veel meer buiten afspeelt waarderen we enorm. We zitten dagelijks op de veranda, eten buiten, en amuseren ons met de apen in de tuin.

Het leven in Afrika voelt veel vrijer

Maar wat ons nog het meeste trekt, en wat ook de reden was om terug naar Afrika te gaan, is de vrijheid. Het is lastig uit te leggen, maar onze jaren in Afrika ervaren we als één grote vakantie. Natuurlijk moet er gewerkt worden en maakt met name Bas veel uren. En natuurlijk kom je uiteindelijk toch in een dagelijks ritme terecht.

Maar voor ons is dit ritme in Afrika nooit een ‘sleur’ geworden, iets wat we in Nederland wel al snel ervaarden. 

Geen dag is hetzelfde. En regelmatig maak je een bizarre situatie mee waardoor het een groot avontuur blijft. Maar om ons Afrika avontuur voort te zetten hebben we wel wat concessies moeten doen.

Medische zorg minder goed in Tanzania

Ten eerste is de medische zorg hier niet bepaald van het niveau dat we gewend, iets wat ik zeker tijdens mijn zwangerschap heb ervaren. Mocht er dus iets ernstigs gebeuren, dan dienen we uit te wijken naar Nairobi of Nederland. Malaria komt hier gelukkig weinig voor, al hebben zowel Bas als ik het verschillende keren in Oeganda opgelopen. Toch is het iets waar je extra alert op bent; uiteindelijk is de gezondheid van de kinderen het allerbelangrijkste!

Zoals al eerder gezegd hoeven we niets van de Nederlandse tv te missen. Ook vliegen we regelmatig Hollandse lekkernijen in, zoals drop, kaas en zelfs frikandellen.


Wat ik wel mis, is het feit dat je hier niet ‘even’ op de fiets stapt of de auto pakt om ergens naar toe te gaan. Even langs de winkel, even koffie drinken bij een vriendin of familie. Zeker omdat we vrij afgelegen wonen, zijn we behoorlijk aan ons huis en de farm gekluisterd.

Desalniettemin proberen we wekelijks wel een gezellig momentje te plannen met vrienden of een ‘play date’ te organiseren met kinderen uit de buurt. In Nederland woonden we op korte afstand van beide families en het contact met hen is uiteindelijk toch wel het grootste gemis. Ook het feit dat zij zoveel moeten missen van de jeugd van Julian, en nu ook Lisan, vind ik soms best lastig. Maar gelukkig hebben we prima internet, dus we skypen en appen veel.

Wij vliegen zo’n 2 tot 3 keer per jaar terug naar Nederland en ook onze ouders proberen jaarlijks op bezoek te komen. Het bijzondere is dat hierdoor het contact ook intenser is en het weerzien des te leuker.

Heimwee

Heimwee hebben we zeker niet. Maar om eerlijk te zijn zien we onszelf hier niet oud worden. Op den duur willen we toch wel weer terug naar Nederland, zeker wanneer de kinderen wat ouder zijn (en naar de middelbare school moeten). Ik ben benieuwd of zij – of wij! – dan nog kunnen wennen aan het Hollandse leven...

Integreren

Van echt integreren met de lokale bevolking is geen sprake. Niet alleen de taal vormt een barriere maar ook de grote cultuurverschillen en hoe wij tegen dingen aan kijken.

Neem bijvoorbeeld de omgang en verzorging van een baby: hier is het absoluut not done om een baby te laten huilen en verwacht het personeel dat ik bij het eerste huiltje Lisan oppak. Maar ook op andere vlakken zijn de verschillen te groot om een diepgaand gesprek of gelijkwaardige relatie op te bouwen.

Je blijft toch altijd de buitenlander, de “mzungu”, met veel geld... 

Integreren in de expatgemeenschap is ook niet eenvoudig 

Integratie in de expatgemeenschap is overigens ook niet eenvoudig. Uiteraard geeft het wel een band om als Nederlanders, of buitenlanders in het algemeen, onder elkaar in een vreemd land te wonen. Maar veel contacten zijn maar van korte duur waardoor het lastig is om hechte vriendschappen te vormen. Nieuwe mensen ontmoeten en weer afscheid nemen hoort nu eenmaal bij een expat bestaan.

Tips voor toekomstige emigranten

Het lastig om praktische tips te geven, maar de belangrijkste is: gewoon doen! Er zijn altijd wel beren op de weg en redenen om te blijven twijfelen. Maar wonen in het buitenland is zo’n bijzondere ervaring die men je nooit meer afneemt. En mocht het uiteindelijk toch niet bevallen of gaan zoals je gehoopt had, dan kun je altijd weer op het vliegtuig stappen en terugkeren. Ja, het is veel geregel maar die luxe heb je...

Meer weten?

Meer weten over Miranda's belevenissen in Tanzania? Kijk dan op de website www.terugnaarafrika.nl!

Vond je dit een leuke post? Neem dan een gratis abonnement op Expat Mama's!

Enter your email address:


Delivered by FeedBurner