Emigreren naar België, Kuala Lumpur en Engeland!

Marianne met haar gezin

Marianne Simons (43) heeft samen met haar man vier kinderen.  Drie meisjes van 14, 12 en 10 en een jongen van 6.

Van Nederland naar België naar Kuala Lumpur naar Engeland

Tien jaar geleden verhuisde het gezin van Nederland naar België en woonde daar in de buurt van Brussel. Na vier jaar emigreerden ze naar Kuala Lumpur waar ze drie jaar woonden. Inmiddels wonen ze alweer tweeëneenhalf jaar in de buurt van Londen.

Tot hun vertrek uit Nederland, werkte Marianna als organisatieadviseur bij het toenmalige Ministerie van VROM. Later, na het afronden van haar PhD Sociale Wetenschappen (Universiteit van Amsterdam), werkte ze als wetenschappelijk beleidsonderzoeker bij RISBO (Erasmus Universiteit).

Tijdens de jaren in het buitenland rondde Marianne haar Masters Psychologie af en begon ze met schrijven. Dat resulteerde onder andere in het boek Met apen in de tuin.

Wonen in Engeland en Kuala Lumpur

We wonen in een een dorp in de commuting belt van London, tegen de Surrey Hills aan. We wonen dus eigenlijk in de countryside, terwijl we in een half uur met de trein in hartje London zijn. En dat bevalt heel goed. De kinderen waren snel gewend, ook omdat ze de taal al spraken. Ik vind de Engelsen heel toegankelijk. Op de voetbalclub zijn we net zo welkom als de lokale kinderen. 

We nemen hier veel meer deel aan het lokale leven dan we in Kuala Lumpur deden. 

Daar hadden we nauwelijks lokale kennissen of vrienden en vond ons leven veel meer plaats in alleen de internationale gemeenschap. En de Nederlandse. KL heeft een hele actieve Nederlandse vereniging, waar een hoop gebeurt en waar je als nieuwkomer goed wordt opgevangen. We woonden in KL midden in de stad, maar toch in het groen. Eigenlijk zoals ik het boek beschrijf. Een groene heuvel in de stad. 

Overgang naar het nieuwe land

Van Nederland naar België

De eerste verhuizing naar het buitenland, was naar België. Dat voelde in eerste instantie nog niet echt als buitenland. Je kunt zo met de auto weer op en neer naar Nederland. (Als we naar Groningen waren verhuisd, waren we verder weg van onze familie geweest.) Maar toen we er eenmaal zaten, kwamen we erachter dat het wel degelijk een ander land is. En dat de Belgen heel anders zijn de Nederlanders. Maar omdat er geen taalprobleem is en je ook gewoon aan het lokale leven kunt deelnemen, waren we toch best snel gewend.

Van België naar Kuala Lumpur

Dat was in Kuala Lumpur wel even anders. Toen moesten de kinderen (die waren toen 8,6, 4 en 1) Engels leren en gingen ze van het Vlaamse dorpsschooltje naar een hele grote Internationale school, midden in de stad. En ik moest zelf ook erg wennen. De levensstijl was zo anders. De verschillen zo veel groter.

Moederen in het buitenland

Ik denk dat het leven als vrouw/moeder in België vergelijkbaar is met Nederland. Behalve dat de naschoolse opvang in België veel goedkoper is en kinderen al met 2, 5 naar school gaan.

Gevolg is wel, dat vrouwen in België vaak fulltime werken.

Moederen in Kuala Lumpur

Als expat in Kuala Lumpur is het wel even anders. Het visum van de kinderen en mij was gelinkt aan de werkvergunning van mijn man. En als getrouwde vrouw zijn er een aantal dingen die je dan gewoon niet zelf kunt doen. Zo kon ik bijvoorbeeld geen bankrekening openen en kon ik bij officiële instanties niets zonder handtekening van mijn man.

Ik ben daar niet gaan werken, maar dat had wel gekund. Dan had ik mijn eigen werkvergunning aan moeten vragen. Maar er bleef weinig tijd over om te werken, aangezien ik bijna de hele dag in de auto zat om kinderen te brengen en halen. We hadden ook een chauffeur, maar vaak vond ik het prettiger zelf te rijden.

Al moest hij wel af en toe bijspringen. Met drie verschillende scholen, Nederlandse les, en alle sporten die de kinderen op school deden was de logistiek niet eenvoudig. We hadden ook een hulp in huis wonen, waardoor mijn jongste zijn eerste levensjaren niet op de achterbank van de auto heeft hoeven doorbrengen.

Moederen in Engeland

In Engeland is het wel weer vergelijkbaar met Nederland. Ik ben hier ook weer een beetje gaan werken. De kinderen zitten nu alle vier de hele dag op school, dus ik heb ook veel meer tijd. Al moet ik ze nog wel vaak rijden, omdat fietsen hier minder voor de hand liggend is. De twee oudsten fietsen wel zelf naar school, maar de voetbalclub is bijvoorbeeld te ver weg om naar toe te fietsen. En het is hier lang niet zo veilig op de weg voor fietsers als in Nederland.

Een dag uit mijn leven

Sinds ik weer wat werk, sta ik drie keer in de week om 6 uur op om de honden uit te laten voor de kinderen wakker worden. Dan maak ik de kinderen wakker, ontbijten we met z’n allen en breng ik de jongste twee met de auto naar school. Daarna werk ik tot een uur of vier en haal ze weer op. De rest van de middag rijden we dan naar de zwemles, muziekles, voetbal, hockey etc.

Op de dagen dat ik niet werk, ga ik sporten, er met de honden op uit ('t is hier echt prachtig wandelen) en heb ik natuurlijk nog die saaie huishoudelijke taken te doen. De wasmachine staat met name in de winter niet stil. Na ieder voetbal of rugbytraining, komen ze compleet onder de modder thuis. Het is hier gewoon altijd nat en vies in de winter.

In Kuala Lumpur hoefde ik amper huishoudelijke dingen te doen, want daar hadden we een hulp voor. Toch had ik daar op de een of andere manier veel minder tijd. 

Al vanaf een uur of twaalf begon ik daar met mijn ‘kindertaxidienst’. Ik moest er dan bijvoorbeeld eentje om 1 uur, eentje om 2 uur, eentje om half 4 en eentje om 6 uur ophalen. En het verkeer daar werkt niet echt mee.

Arbeidsparticipatie

Parttime banen zijn er alleen in Nederland lijkt het wel eens. Daar is het in ieder geval veel normaler dan in andere landen.

Ik zie in Engeland veel moeders die niet werken, vooral met jonge kinderen. 

Maar in principe is hier in Engeland alles mogelijk, denk ik. Als je maar goed zoekt. Binnen de internationale gemeenschap zie je veel gezinnen waar maar één van beide ouders werkt. De niet werkende helft (toch vaak de moeder) zoekt elkaar op, en daardoor kun je je dagen ook prima vullen zonder baan.

Kinderopvang

In Kuala Lumpur hadden we een hulp in huis en was opvang geen probleem. Al vond ik het niet ideaal om de kleinste altijd maar bij haar achter te laten. Die is op een gegeven moment toch naar een klein pre-schooltje gegaan om een beetje met andere kinderen te kunnen spelen.

In Engeland vind ik de opvang niet zo vanzelfsprekend. Veel scholen hebben wel after school clubs, waardoor je ze een uurtje later van school kunt halen. Maar onze school heeft bijvoorbeeld geen voorschoolse opvang. Als je dan naar London moet voor je werk, kun je ze dus al niet naar school brengen. En zou je een nanny moeten hebben, alleen voor de ochtend shift.

Veel Engelsen werken daarom met au pairs. 

Maar daar moet je dan wel weer de ruimte voor hebben. Bij ons speelt opvang niet zo, omdat ik vanuit huis werk. En mijn oudste kan prima even op de jongste passen.

Zwemlessen

Het lijkt wel of alleen Nederlandse kinderen de schoolslag leren. Hier beginnen ze met de borstcrawl, en wordt er heel anders lesgegeven en met diploma’s gewerkt.

Mijn twee oudste hebben hun zwemdiploma’s in Nederland gehaald, tijdens een vakantie daar. De andere twee hebben gewoon leren zwemmen in ons zwembad in Kuala Lumpur. Via de Nederlandse school, kon je ook afzwemmen, als je wilde. Mijn jongste was daar nog te klein voor en zwemt nu nog steeds als een hondje. Heel snel en alleen onder water. Ondanks de anderhalf jaar zwemles die hij hier in Engeland al heeft gehad.

Kinderfeestjes

De Engelsen houden ervan kinderfeestjes buitenshuis te houden. Kerken en andere gemeenschapsgebouwen verhuren vaak zaaltjes om kinderfeestjes te geven. Maar wij zitten in een internationale omgeving, waar iedereen het weer anders doet.

En de Nederlandse blijven gewoon koekhappen. Waar ze ook wonen. 


In Kuala Lumpur was het gebruikelijk om bij de jongere kinderen ook de broertjes en zusjes en de ouders uit te nodigen. En die blijven dan ook allemaal eten. Toen wij daar een paar maanden woonden, werd mijn dochter 5 jaar en kwam ik er gelukkig net op tijd achter dat ik eten moest inslaan voor haar 20 klasgenootjes en hun broertjes, zusjes en ouders.

Smartphone gebruik

Ik heb de indruk dat kinderen op de internationale school pas later een mobieltje krijgen. In ieder geval bij ons. Ik hoor dat veel kinderen in Nederland al eind lagere school een mobiel hebben, terwijl dat bij ons op school bij de meesten pas op de middelbare school begint.

Opvoeden

Engelse kinderen zijn veel beleefder dan Nederlandse. Belgische kinderen trouwens ook. Docenten verwachten een respectvolle en beleefde benadering van leerlingen en krijgen die ook. De Engelse taal kent maar een vorm (you), maar de omgang is altijd beleefd en vriendelijk. Heel anders dan in Nederland. Vooral in winkels en restaurants.

Iedere keer als ik in Nederland ben, moet ik weer even wennen aan de directheid, die toch vaak onvriendelijk kan overkomen. 

Ik denk dat als ik mijn kinderen nu op een Nederlandse school zou zetten, ze echt zouden schrikken. van hoe kinderen met elkaar en docenten omgaan.

Nederland versus Engeland en Kuala Lumpur

Ik vind de omgangsvormen hier erg goed. Het altijd beleefd elkaar te woord staan en niet zo snel boos worden of je eigen gelijk willen halen. Verder vind ik Engeland en prachtig land. De natuur en het cultureel erfgoed zijn echt heel mooi en heel toegankelijk voor iedereen. Alle musea in London bijvoorbeeld zijn gratis.

Kuala Lumpur: altijd hetzelfde weer

Kuala Lumpur was in alle opzichten anders dan Nederland of België. Altijd zomer, altijd groen. Heerlijk, maar ook wennen.

Ik was het eerste jaar echt een beetje verloren, doordat het iedere dag hetzelfde is. Alsof je je ijkpunten in de tijd kwijt bent.

Verder zijn de mensen heel vriendelijk en beleefd, soms haast onderdanig. Bij de supermarkt worden je boodschappen naar je auto gedragen. Het service level in hotels is ontzettend hoog. Geen moeite is te veel.

Tegelijkertijd is er onderhuids van alles aan de gang. De Maleiers hebben een bevoorrechte positie ten opzichte van de Indiërs en Chinezen. En dat geeft toch frictie. Corruptie is er ook. En dan de grote verschillen tussen arm en rijk. In KL staan paleizen met een gouden poort, en een paar kilometer verderop komen mensen net (of niet) rond in de kampong.

Sportclub cultuur van Nederland is uniek

Wat Maleisië, Engeland en heel veel andere landen niet hebben, en waar Nederland voor mij echt met stip bovenaan staat, is de manier waarop sport is geregeld.

De sportclub cultuur van Nederland vind je nergens anders. 

Hier gebeurt sport veelal op school en hoewel dat misschien gemakkelijk lijkt, betekent het dat kinderen meestal stoppen met sport, zodra ze van school afkomen. En het is veel minder onderdeel van het gezinsleven.

In Nederland kun je met je hele gezin bij een voetbalclub terecht als je zou willen. Nu zitten mijn kinderen toevallig bij een hele leuke voetbalclub, maar ook daar wordt bijvoorbeeld niet na de wedstrijd even met z’n allen wat gedronken. Veel clubs hebben niet eens een clubhuis. Dan speel je ergens op een ‘common green’ zonder faciliteiten, waar ieder weekend even een paar voetbalgoals op worden gezet.

Integreren

Ik vind integreren in Engeland niet moeilijk. Er is geen taalbarrière en ik vind de Engelsen over het algemeen open en toegankelijk. Je kunt gewoon deelnemen aan het lokale gebeuren. Via een sportschool, een wandelclub, of gewoon doordat je de mensen op straat gaat herkennen in zo’n dorp.

In Kuala Lumpur zijn we amper geïntergreerd. Het leven speelt zich af binnen de internationale gemeenschap en voor de rest ben je een toerist.

Heimwee

Wij zijn te lang weg denk ik. In ieder geval om nog heimwee te hebben naar Nederland. In KL had ik heimwee naar België. Of misschien naar het ‘gewone leven’, omdat ik daar in het begin alles zo anders vond. Hier in Engeland is het wel weer gewoon.

Wel mis ik mensen. 

Steeds verhuizen geeft ook verdriet. Je wordt voorzichtiger in het aangaan van vriendschappen. Je moet ze toch weer gedag gaan zeggen, Dat is jammer, want op iedere plek heb je toch weer vrienden nodig. Ik in ieder geval wel.

Tips voor mensen die willen emigreren 

Als je de kans hebt, en je vindt het leuk om dingen anders te (leren) doen dan je gewend bent, moet je gaan. Ik zou niet anders willen.

Het idee dat we niet weten hoe lang we ergens wonen en waar we daarna naar toe gaan, geeft mij een heel vrij gevoel. 

Een gevoel dat alles kan gebeuren en mogelijk is.

Waarom ik een boek schreef

Ik heb schrijven altijd heel leuk gevonden. Ik heb vaak dingen en gebeurtenissen in mijn leven op papier vastgelegd. Dat ik dit boek ben gaan schrijven, komt door mijn kinderen. Ik was ergens heel benieuwd hoe zij zo’n verhuizing nu ervoeren. Ik ben zelf als kind nooit verhuisd. Daarbij belandden wij, net als veel andere Nederlandse gezinnen in het buitenland in de strijd om het behoud van hun Nederlands en mijn wens dat ze ook in het Nederlands blijven lezen.

Ik hoop met dit boek kinderen aan te spreken vanuit hun eigen belevingswereld. 

Als Nederlands kind in het buitenland, vaak op een internationale school, leef je in een compleet andere wereld dan vroegere klasgenoten en vrienden in Nederland. Die wereld wilde ik beschrijven. Nu het uitgegeven is, blijken ook veel ouders het boek graag te lezen, omdat het zo herkenbaar is en een inkijkje geeft in de wereld van hun kinderen.

Zelf denk ik ook dat het leuk is voor achterblijvende kinderen, die een vriendje of vriendinnetje zien vertrekken naar het buitenland.

Uitgeverij vinden

Als debutant een kinderboek uitgeven is nagenoeg onmogelijk, weet ik nu. Na de ronde langs de reguliere uitgevers, wees een vriendin mij op een minder traditionele manier van uitgeven, namelijk print-on-demand.

Dergelijke uitgevers hebben een veel lagere investering en lopen veel minder risico, omdat ze het boek pas drukken als het is besteld. Dit bleek de oplossing en nu is het boek vanuit het buitenland te bestellen bij de uitgever zelf (Boekscout.nl) en in Nederland en België bij iedere boekhandel of via bol.com.

Voor 19,95 te koop bij boekscout

Meer lezen over Marianne's boek?

Bezoek dan haar blog: metapenindetuin.blogspot.co.uk.

Lees ook de recensie van haar boek van de Stichting Vlamingen in de Wereld:

Vond je dit een leuke post? Neem dan een gratis abonnement op Expat Mama's!

Enter your email address:


Delivered by FeedBurner